بر اساس آمار کارگاه های بزرگ صنعتی سال ۱۳۸۳، استان کرمانشاه دارای ۲۳۳ کارگاه بزرگ صنعتی بوده که در مقایسه با کل کشور سهمی در حدود ۴۳/۱ درصد را شامل شده و در قیاس با سال ۱۳۷۶ و ۱۳۷۸ که به ترتیب سهمی در حدود ۲۷/۱ درصد و ۲۵/۱ درصد را شامل شده است رشد اندکی داشته است و البته در بین استان های کشور رتبه ۱۶ به خوداختصاص داده است. تعداد شاغلین کارگاه های صنعتی استان در سال ۱۳۸۳ برابر ۱۰۲۷۸ نفر معادل ۹۵/۰ درصد شاغلین کارگاه های صنعتی کشور بوده که در مقایسه با سال ۱۳۷۶ که ۹۳/۰ درصد بوده رشد و در مقایسه با سال ۱۳۷۸ که ۰۱/۱ درصد بوده کاهش داشته است و در بین استان های کشور در مکان ۱۷ جای گرفته است.
ارزش تولیدات استان در این سال برابر ۳۷۰۴۳۶۴ میلیون ریال و ارزش افزوده آن ۱۳۷۴۹۳۲ میلیون ریال بوده که به ترتیب ۷۶/۰ و ۷۵/۰ درصد از ارزش کل تولیدات و ارزش افزوده صنعتی کشور را شامل می شد که در مقایسه با سال های ۱۳۷۶ و ۱۳۷۸ همان طور که از جدول (۳-۱) مشخص است رشد داشته است. میزان سرمایه گذاری جدید در استان کرمانشاه در سال ۱۳۸۳ برابر ۴۳۱۰۱۹ میلیون ریال بوده که سهمی معادل ۹۰/۱ درصد از سرمایه گذاری در سطح کشور در این زمینه را به خود اختصاص داده است که البته در این زمینه نسبت به سالهای ۱۳۷۶ و ۱۳۷۸ پیشرفت قابل چشمگیری را مشاهده می کنیم، هرچند که در مقایسه با کشور هنوز سهم قابل قبولی را به خود اختصاص نداده است.
با توجه به توضیحات فوق علی رغم اینکه استان تقریباً در اغلب شاخص ها در مقایسه با استان های کشور در رتبه های میانی واقع شده است، لیکن با در نظر گرفتن موقعیت جغرافیایی و سهم جمعیت از کل کشور و برخورداری از امکانات بالقوه استقرار صنایع، وضعیت و جایگاه صنعت استان در بعد ملی چندان مطلوب نبوده و نقش عمده و تعیین کننده ای در صنعت کشور ندارد.
۳-۲-۲ جایگاه صنعت استان در بعد منطقه ای^[۳۷]
بر اساس نتایج آمارگیری از کارگاه های بزرگ صنعتی سال ۱۳۸۳، استان کرمانشاه با ۱۰۲۷۸ نفر شاغل در کارگاه های صنعتی معادل ۱۸/۲۹ درصد از شاغلین کارگاه های منطقه را در برداشته که در مقایسه با سالهای ۱۳۷۶ و ۱۳۷۸ که به ترتیب سهمی در حدود ۵/۲۶ درصد و ۱/۲۷ درصد را شامل شده است، رشد داشته است و در بین استانهای منطقه پس از همدان در مکان دوم واقع شده است. ارزش تولیدات و ارزش افزوده کارگاه های صنعتی استان در سال مذکور به ترتیب ۵۶/۳۵ و ۸۲/۳۱ درصد کل ارزش تولیدات و ارزش افزوده کارگاه های صنعتی استانهای منطقه بوده که در مقایسه با سالهای ۱۳۷۶ و ۱۳۷۸ همان طور که از جدول (۳ـ۱) مشخص است رشد چشمگیری داشته است و در هر دو نسبت در منطقه جایگاه اول را به خود اختصاص داده است. میزان سرمایه گذاری استان در کارگاه های صنعتی در سال ۱۳۸۳ شامل ۶۳/۴۱ درصد کل سرمایه گذاری در سطح منطقه بوده که در مقایسه با استانهای منطقه با اختصاص مکان نخست به خود، از وضعیت مطلوبی بر خوردار است. که البته در این زمینه نسبت به سالهای ۱۳۷۶ و ۱۳۷۸ رشد قابل چشمگیری را مشاهده می کنیم، هر چند که در مقایسه با کشور هنوز سهم قابل قبولی را به خود اختصاص نداده است.
با توجه به توضیحات فوق استان کرمانشاه در مقایسه با استان های منطقه در اغلب شاخص های صنعتی از وضعیتی تقریباً ‌مطلوب برخوردار می باشد، اما از آنجا که منطقه غرب بر پایه شاخص های صنعتی در مقایسه با سایر مناطق کشور در سطوح پایینی واقع است،‌ لذا برجسته بودن برخی معیارهای صنعتی استان در منطقه نیز نمی تواند مبنایی برای نتیجه گیری و اختصاص جایگاهی مطلوب به استان از نقطه نظر صنعت باشد.

۳-۳ بررسی روند تغییرات توسعه صنعتی استان
۳-۳-۱ تغییرات اشتغال در کارگاه های بزرگ صنعتی
در سال ۱۳۷۱، تعدادکارگاه های بزرگ استان، ۷۸ کارگاه با ۶۱۶۳ نفر شاغل بود که به ۱۳۷ کارگاه با ۸۸۸۴ نفر شاغل در سال ۱۳۷۸ و ۲۳۳ کارگاه با ۱۰۲۷۸ نفر شاغل در سال ۱۳۸۳ رسیده که از سال ۱۳۷۱ تا ۱۳۷۸ افزایش تعداد شاغلین معادل ۷/۶۶ درصد بوده است. میانگین تعداد شاغلین کارگاه های بزرگ صنعتی در سال ۱۳۷۱ برابر ۷۹ نفر در سال ۱۳۷۸ برابر ۸/۶۴ نفر و در سال ۱۳۸۳ برابر ۱/۴۴ نفر بوده است. علاوه بر این در این فاصله زمانی تعداد کارگاه ها تقریبا ۳ برابر ولی تعداد شاغلین کمتر از ۲ برابر تغییر کرده است. این مطلب می تواند نشانگر افزایش تعداد کارگاه های نسبتا کوچک (در مقایسه با کارگاه های بزرگ صنعتی دارای ۵۰ نفرکارکن و بیشتر) باشد.
۳-۳-۲ بررسی روند ارزش افزوده در کارگاه های بزرگ صنعتی
ارزش افزوده کارگاه های بزرگ صنعتی استان در سال ۱۳۵۵ برابر ۴/۱۷۷۰ میلیون ریال بوده که در سال ۱۳۷۳ به ۹۴۳۳۷ میلیون ریال افزایش یافته است. متوسط رشد سالانه ارزش افزوده این کارگاه ها در فاصله سال های ۱۳۷۳ـ۱۳۵۵ معادل ۳/۲۶ درصد بوده است.
ارزش افزوده در سال ۱۳۷۸ برابر ۴۰۵۶۹۶ میلیون ریال بوده که سهمـی معادل ۷/۰ درصـد کل کشـور را به خـود اختصاص داده است. این رقم در سال ۱۳۸۳ به ۱۳۷۴۹۳۲ میلیـون ریال (۷۵/۰ کل ارزش افـزوده کارگاه های بزرگ صنعتی کشور) افزایش یافته است.
۳-۳-۳ بررسی روند ارزش تولیدات در کارگاه های بزرگ صنعتی
ارزش تولیدات کارگاه های بزرگ صنعتی استان در سال ۱۳۷۱ برابر۸۶۴۰۰ میلیون ریال بوده که این رقم در سال ۱۳۷۳ به ۱۹۲۵۸۸ میلیون ریال رسیده است. متوسط رشدسالانه ارزش تولید کارگاه های مذکور استان در فاصله سال های ۱۳۷۳ـ۱۳۷۱ معادل ۴۹ درصد بوده است. از کل ارزش تولیدات کارگاه های بزرگ صنعتی استان در سال ۱۳۷۳، ۴/۳۴ درصد مربوط به کارگاه های ۴۹-۱۰ نفر کارکن بوده و بیش از ۶۵ درصد از کارگاه های صنعتی ۵۰ نفر کارکن و بیشتر به خود اختصاص داده است (سازمان مدیریت و برنامه ریزی، ۱۳۸۰).
میزان ارزش تولیدات کارگاه های بزرگ صنعتی استان در سال ۱۳۷۸ برابر ۸۳۷۳۲۸ میلیون ریال بوده که با ۳۴۲ درصد افزایش به ۳۷۰۴۳۶۴ میلیون ریال در سال ۱۳۸۳ رسیده است. در سال ۱۳۸۳ نیز عمده ارزش تولیدات این کارگاه ها به کارگاه های ۵۰ و بیشتر از ۵۰ نفر کارکن اختصاص داشته است.
۳-۴ بررسی روند تغییرات ترکیب تولید و رشته های صنعتی غالب در سطح استان
۳-۴-۱ تغییرات ترکیب تولید و رشته های صنعتی غالب از نظر اشتغال
در سال ۱۳۵۵ درکل صنایع بزرگ استان ۳۳۹۸ نفر به کار اشتغال داشته اند که از این تعداد ۱۳۵۸ نفر در گروه صنایع غذایی (۴۰درصد کل شاغلین)، ۶۵۹ نفر در گروه صنایع نساجی، پوشاک و چرم (۲۰ درصد کل شاغلین) و ۴۷۶ نفر در گروه صنایع کانی غیرفلزی (۱۴ درصد) فعالیت داشته اند. بنابراین در سال مذکور تنها ۲۶ درصد از کل شاغلین در سایر رشته های صنعتی به فعالیت مشغول اند.
در سال ۱۳۵۸ در بین سه فعالیت فوق الذکر، از نسبت اشتغال گروه صنایع نساجی، پوشاک و چرم به میزان قابل ملاحظه ای کاسته شده لیکن دو گروه دیگر یعنی صنایع مواد غذایی و آشامیدنی و محصولات کانی غیرفلزی همچنان حداکثر سهم اشتغال از کل شاغلین کارگاه های بزرگ صنعتی استان را دارا بوده اند.
این دو رشته در سال مذکور قریب به ۸۳ درصد کل شاغلین کارگاه های بزرگ صنعتی استان راشامل می شده اند. در سال های ۱۳۶۲، ۱۳۶۳ و ۱۳۶۵ رشته های صنعتی غالب استان از نظر اشتغال تقریباً همچون سال های ۱۳۵۵ و ۱۳۵۸ شامل سه فعالیت، صنایع مواد غذایی و آشامیدنی، صنایع نساجی و پوشاک و چرم و صنایع کانی غیرفلزی بوده است.
تعداد شاغلین کارگاههای بزرگ صنعتـی استان در سال ۱۳۷۲ برابر ۶۲۵۰ نفر بوده که در مقایسـه با سال های ۱۳۵۵ و ۱۳۵۸ توزیع شاغلین به سمت توزیعی یکنواخت گرایش داشته، اما رشته های غالب صنعتی همچنان شامل، صنایع مواد غذایی (۵/۲۳ درصد)، صنایع نساجی، پوشاک و چرم (۵/۳۵ درصد)‌ و صنایع محصولات کانی غیرفلزی (۲۰ درصد) بوده است. در این سال سهم دو گروه صنایع شیمیایی و صنایع ماشین آلات و تجهیزات و ابزار و محصولات فلزی نسبت به سال های گذشته افزایش یافته است و به ترتیب ۸/۸ و ۹ درصد کل شاغلین کارگاههای بزرگ صنعتی استان رسیده است.
در سال ۱۳۷۸ از تعداد کل شاغلین کارگاههای بزرگ صنعتی استان ۴/۲۷ درصد صنایع مواد غذایی و آشامیدنی، ۲۴ درصد در صنایع نساجی، پوشاک و چرم، ۸/۲۰ درصد در صنایع محصولات کانی غیرفلزی و ۱۳ درصد در صنایع شیمیایی اشتغال داشته اند و بنابراین کمتر از ۱۵ درصد شاغلین به سایر رشته های صنعتی اختصاص داشته است. این نسبت ها در سال ۱۳۸۳ برای صنایع مواد غذایی و آشامیدنی (۳۷ درصد)، صنایع کانی غیرفلزی (۲۲ درصد)، صنایع نساجی (۷ درصد) و صنایع شیمیایی (۶۷/۴ درصد) بوده است. بنابراین از نظر اشتغال رشته های مذکور به عنوان رشته های صنعتی غالب در کلیه سال های مورد بررسی مطرح بوده اند، البته در سال ۱۳۸۳ توزیع شاغلین به سمت توزیعی یکنواخت گرایش داشته به طوری که بیش از ۳۰ درصد شاغلین به سایر رشته های صنعتی اختصاص داشته است.
.
۳-۴-۲ بررسی روند ترکیب تولید و رشته های صنعتی غالب از نظر ارزش افزوده
ارزش افزوده کارگاههای بزرگ صنعتی استان در سال ۱۳۵۵ برابر ۴/۱۷۷۰ میلیون ریال بوده است که از این رقم سهم صنایع مواد غذایی و آشامیدنی ۷/۵۹ درصد، صنایع نساجی، پوشاک و چرم ۵/۱۰ درصد و صنایع محصولات کانی غیرفلزی حدود ۳ درصد بوده است. سایر رشته های صنعتی سهم اندکی از ارزش افزوده سال مذکور را دارا بوده اند. در سال ۱۳۷۰ صنایعی که بالاترین سهم را از ارزش افزوده کارگاههای بزرگ صنعتی به خود اختصاص داده اند، عبارت از مواد غذایی(۷/۷۶ درصد)، صنایع نساجی، پوشاک و چرم (۸/۱۰ درصد)، صنایع ماشین آلات و تجهیزات و ابزار و محصولات فلزی (۵/۴ درصد) و صنایع محصولات کانی غیرفلزی (۹/۳ درصد) بوده است. در سال های ۱۳۷۱ و ۱۳۷۲ صنایع مذکور همچنان عمده ارزش افزوده کارگاههای بزرگ صنعتی استان را شامل می شده اند.
در سال ۱۳۷۶، صنایع شیمیایی با (۸/۲۵ درصد) بالاترین سهم از ارزش افزوده استان را دارا بوده و پس از این صنعت، صنایع مواد غذایی و آشامیدنی، صنایع کانی غیرفلزی و صنایع نساجی، پوشاک و چرم به ترتیب با ۷/۲۵، ۷/۱۹ و ۵/۱۴ درصد عمده ارزش افزوده کارگاههای بزرگ صنعتی استان را در بر داشته اند.
سال ۱۳۷۸ وضعیت تقریباً مشابهی با سال ۱۳۷۶ دارد ضمن اینکه سهم ارزش افزوده صنایع شیمایی به ۳/۳۳ درصد افزایش یافته و سهم صنایع نساجی، پوشاک و چرم به ۶/۷ درصد کاهش یافته است. بررسی سهم ارزش افزوده در سال ۱۳۸۳ نشان می دهد، که صنایع مواد غذایی و آشامیدنی با (۳۴ درصد)، صنایع کانی غیرفلزی با (۲۷ درصد)، صنایع فرآورده های نفتی (۱۲ درصد) ‌و صنایع تولید ماشین آلات مولد و انتقال برق و وسایل برقی با (۶ درصد) بالاترین سهم را دارا بوده اند. در حالی که صنایع شیمیایی با (۵ درصد) و صنایع نساجی، پوشاک و چرم با (۴ درصد) کاهش چشمگیری داشته اند و نشان می دهد که از اهمیت این دو تا صنعت در استان نسبت به گذشته کاسته شده است.
۳-۵ بهره وری نیروی کار بخش صنعت استان
بررسی بهره وری نیروی کار در کار گاه های صنعتی ده نفر کارکن و بیشتر استان ومقایسه آن با کل کشور بیانگر این نکته است که بهره وری نیروی کار درکارگاه های صنعتی ده نفر کارکن و بیشتر کشور بیشتر از مقدار مشابه خود در استان کرمانشاه بوده است (جدول ۳-۲). که این امر مؤید این نکته است که به طور متوسط هر نفر از کارکنان و شاغلان کارگاه های مذبور در کشور بیش از شاغلین این کارگاه ها در استان ارزش افزوده ایجاد نموده اند که شاید این بیانگر ضعف ساختاری و تکنولوژیکی صنایع استان در مقایسه با کل کشور باشد.
جدول (۳-۲): ارزش افزوده، تعداد شاغلان و بهره وری نیروی کار در کارگاه های صنعتی ده نفر کارکن و بیشتر استان کرمانشاه ( نفر- میلیون ریال )

 

سال	استان			کشور
	ارزش افزوده	شاغلین	بهره وری نیروی کار	ارزش افزوده	شاغلین	بهره وری نیروی کار	استان نسبت به کشور (درصد)
۱۳۵۵	۴/۱۷۷۰	۳۳۹۸

۳

بیشتر از ۵۰

برش باد قائم ضعیف و CAPE بالا وجود خواهد داشت که نشانگر این است که ایجاد توفان‌های تندری چند سلولی بیشترین احتمال روی دادن را دارند

 

 

۳-۵-۱-۹آب قابل بارش pw^[36]
بنا به تعریف، مقدار آب چگالیده شده موجود در یک ستون هوای نمناک را آب قابل بارش می نامند که برحسب سانتی‌متر یا میلی متر بیان می‌شود. برای مثال اگر یک ستون هوای نمناک ۳ سانتی‌متر آب قابل بارش داشته باشد، بدین معنی است که در ستون هوایی با سطح مقطع یک سانتی‌متر مربع، مقدار ۳ گرم آب به صورت بخار وجود دارد که اگر به طریقی متراکم شود و به شکل آب تغییر شکل دهد، ارتفاع آن از کف ستون ابر بالغ بر ۳ سانتی‌متر خواهد شد. بایستی در نظر داشت که بنا به نظر مورد قبول راجز و یو، هیچ سازوکاری در طبیعت وجود ندارد که بتواند کل بخارآب موجود در هوا را به صورت باران متراکم سازد (راجز و یو،۱۹۹۶).

درواقع آب قابل بارش به صورت جرم بخارآب موجود در ستونی از هوا به سطح مقطع از سطح زمین تا انتهای تروپوسفر یا بین هر دو سطح فشاری دلخواه در نظر گرفته می‌شود. مقدار آب قابل بارش از راه‌های متفاوت قابل محاسبه است (منزاتو،۲۰۰۳). برای محاسبه آب قابل بارش در نقش شاخصی برای پیش‌بینی فعالیت همرفتی از رابطه ۹ به شرح زیر استفاده کرده است:
(۹-۱)
در معادله فوق، مقدار متوسط نسبت اختلاط بین سطوح فشاری و (فشار در پایه و قله ابر) هستند. معادله (۹) می‌توان به صورت معادله ۱۰ نیز نوشت:
(۱-۹-۱)
در این رابطه PW بر حسب گرم بر سانتی‌متر مربع، g شتاب جاذبه بر حسب متر بر مجذور ثانیه و رطوبت ویژه. فشار سطح زمین ، فشار تراز ۵۰۰ هکتوپاسکال می‌باشند. باید توجه داشت که اگر در محاسبه آب قابل بارش وارونگی دما بین دو لایه فشاری در بالای پایه ابر وجود داشته باشد، مقدار برای آن لایه با علامت منفی در نظر گرفته می‌شود. چون با افزایش دما، پتانسیل پذیرش رطوبت بسته‌هوا افزایش می یابد، کمبود اشباع ایجاد می‌شود و تبخیر در اثر این افزایش دما نیز نمی‌تواند این کمبود اشباع را جبران کند (صادقی حسینی و رضائیان، ۱۳۸۵، ۸۵).
مقدار این کمیت در عرض‌های میانی از نیم اینچ (حدود ۱۰ میلی متر) در محتوای رطوبتی بسیار پایین تا ۲ اینچ (حدود ۵۰ میلی متر) در محتوای رطوبتی بسیار بالا نوسان دارد (مرادی،۱۳۸۵). دماهای پایین، مقدار این شاخص را محدود می‌کند؛ بنابراین در سوندینگ های زمستانی با وجود آب قابل بارش پایین، هنگام شرایط اشباع و صعود، احتمال بارش قابل توجه نیز وجود دارد.
فصل چهارم
۴- نتایج و بحث
در این فصل به بررسی یافته‌های بارش‌های همرفتی بر این اساس که هرکدام از شاخص‌ها ناپایداری چه میزان از بارش‌های همرفتی را بر اساس درصد می‌توانند پیش‌بینی نمایند، در ادامه به تحلیل آماری بارش‌های همرفتی پرداخته شد و در لابه‌لای نتایج با ترکیب بررسی دو سویه تحلیل آماری و پیش‌بینی شرایط جوی بر اساس شاخص‌های ناپایداری پرداخته شد.
ابتدا به یافته‌های شاخص‌های ناپایداری به ترتیب در بارش‌های همرفتی در منطقه آذربایجان پرداخت شد.
بیشترین رخداد بارش‌های همرفتی در ماه جون و کمترین بارش‌های همرفتی متعلق به ماه سپتامبر و ازنظر فصلی این بارش‌ها در فصل بهار دارای شدت و فراوانی بیشتری بودند. از مجموع بارش‌های همرفتی به وقوع پیوسته در ماه‌های گرم سال برای طول دوره آماری (۱۹۹۰ -۲۰۱۴) از ۷۵۳ روز آرشیو موجود بارش‌های همرفتی اتفاق افتاده در دوره آماری ذکر شده، تعداد ۱۵۳ روز آن در ماه جون (خردادماه) رخداد و تنها ۸۲ روز در ماه سپتامبر نزدیک به ۲ برابر کمتر بارش‌های همرفتی ماه جون به وقوع پیوسته است که از دلایل اصلی آن می‌توان به وجود رطوبت باقی‌مانده از ماه‌های سرد سال آورده شده به منطقه آذربایجان و ادامه حاکمیت بادهای غربی تا اواخر خردادماه را می‌توان بیان نمود.
نتایج آماری از شاخص‌های ناپایداری بارش‌های همرفتی ایستگاه جو بالا تبریز برای دوره آماری (۱۹۹۰-۲۰۱۴) از داده‌های موجود سوندینگ های که در بایگانی سایت وایومینگ امریکا موجود بود این نتایج به دست آمد که به ترتیب شاخص‌ها بیان می گردد.
۴-۱-۱ نتایج شاخص شوالتر SI
شاخص شوالتر برحسب درجه سلسیوس بیان می‌شود و هرچه منفی تر باشد بر شدت ناپایداری جو افزوده می‌شود. می‌توان گفت هرگاه شاخص شوالتر بیشتر از ۳ درجه سلسیوس باشد، آرامش بر جو حاکم خواهد بود.
جدول شماره ۴-۱-۱مقادیر شاخص شوالتر برای ایستگاه جو بالای تبریز دوره آماری (۱۹۹۰-۲۰۱۴)

 

ردیف

محدوده شاخص شوالترSI

وضعیت احتمالی جو

درصد شاخص SI ایستگاه تبریز

 

۱

مساوی و بیشتر از ۳

عدم وقوع بارش همرفتی

۵/۲ درصد

 

۲

۱ تا ۳

احتمال وقوع رگبار

۳/۲۰ درصد

 

۳

۱ تا ۲-

فصل سوم
تاریخچه و تعریف سبک
۳ـ۱ـ تاریخچه و تعریف سبک
کهن‌ترین انتشارات در باب سبک در آثار بازمانده از یونن باستان و در کتاب‌های مربوط به فن خطاب می‌توان دید. در مجموع در مباحث سبکی در آثار اروپاییان دو دیدگاه افلاطونی و ارسطویی قابل تشخیص است.
بنابر دیدگاه افلاطونی سبک، کیفیتی است که در بعضی از آثار ادبی وجود دارد و در بعضی وجود ندارد. از این دیدگاه، سبک به معنی هماهنگی کامل میان الفاظ و اندیشه است بنابراین نویسنده یا شاعر صاحب سبک است که برای بیان اندیشه خود واژه‌های مناسب و شیوه بیان درست یافته باشد.

در دیدگاه ارسطویی، سبک، محصولی از عوامل متعدد است که در اثری جمع می‌شود و آن را از سایر آثار مشابه متمایز می‌کند. بنابراین دیدگاه، به تعداد آثار ما سبک وجود دارد. بسیاری از منتقدانی که درباره سبک سخن گفته‌اند آن را از همین دیدگاه نگریسته‌اند و از آن جمله است: بوفن طبیعی‌دان فرانسوی.
در دوران رنسانس نخستین کسی که تعریف علیمی و دقیق از سبک به دست داده است بوفن (۱۷۸۸ـ۱۷۰۷ میلادی) طبیعی‌دان فرانسوی است. وی به سال ۱۷۵۳ میلادی خطابه خویش را در جلسه عمومی فرهنگستان فرانسه به «سبک» اختصاص داد. وی سبک را عبارت می‌داند از نظم و تحرکی که مردم در اندیشه‌های خود پدید آورند (محجوب^[۵]، ۱۳۴۵: ۱۵ـ۱۴).
شرایط نیکو نوشتن به نظر وی عبارت است از تسلط کامل بر موضوع و بیش اندیشیدن درباره آن، آنچنان که نظم اندیشه‌ها برگوینده روشن گردد و در نتیجه بتوان میان این افکار چون حلقه‌های زنجیر ارتباط برقرار کند و بر روی خطی واحد پیش برود بی‌آنکه از این خط کوچکترین انحرافی بیابد. این نظم قوی باعث ایجاد استحکام سبک و وحدت فکر و موضوع می‌شوند. نیکو نوشتن آن است که نویسنده روح و ذوق و فکر را یکجا گرد کرده باشد. به جز اندیشه، هم‌آهنگی و یکنواختی سخن نیز جزو سبک است و این هماهنگی سخن با خواندن آثار فصیح حاصل می‌شود سبک اثر شخصیت انسانی و بلکه عین نفس آدمی است. امروزه سبک را عبارت می‌دانند از «طرز بیان ما فی‌الضمیر» (همان: ۲۲ـ۱۶).
معنی و اهمیّت نظریه سبک
سبک در لغت به معنی گداختن چیزی پس از ریختن، ریختن و پالودن. ادبای اخیر سبک را به معنی «طرز خاصی از نظم نثر» استعمال کرده‌اند و آن را در برابر «استیل» (Style) اروپائیان نهاده‌اند (لغت‌نامه دهخدا).
جستار سبک‌شناسی و بررسی سبک سخن در ایران با سبک‌شناسی زنده یاد بهار آغاز شده است. سه جلد اثر نامبرده نتیجه تجربیات علمی و در برگیرنده دیدگاه‌های او در این باره است. به برکت این نوشته سبک سخن فارسی از آغاز تمدن اسلامی ایران تا عصر حاضر در شش دوره بررسی و تبیین شده و آثار هر دوره به همراه مؤلفه‌ها و شاخصه‌های کلی سبک آن عصر معین و منظم گردیده است.
در مقدّمه جلد یکم اثر نامبرده سبک چنین تعریف شده است: «یکی از فنون ادبی فارسی که به معنی طرز خاصی از نظم و نثر است» و «در عرف ادب و اصطلاح به طرز ادایی اطلاق می‌شود که از لحاظ مشخّصات و وجوه امتیازی که نسبت به هنرهای زیبا دارد مورد بررسی قرار گیرد و نیز روش نگارشی که به وسیله خواص ممتاز خویش مشخص باشد» هم او می‌نویسد: «سبک در اصطلاح ادبیات، عبارت از روش خاص ادراک و بیان افکار به وسیله ترکیب کلمات و انتخاب الفاظ و طرز تعبیر است» (محجوب، ۱۳۴۵: ۱۶).
و سرانجام سبک به معنی عام خود؛ عبارت از تحقق ادبی یک نوع ادراک جهان است که خصایص اصلی محصول خویش «از منظوم یا منثور» را مشخص می‌سازد. در فرهنگ معین درباره سبک آمده است: «روش خاصی که شاعر یا نویسنده، ادراک یا احساس خود را بیان کند: طرز بیان مافی‌الضمیر». در لغت‌نامه دهخدا نیز چنین می‌خوانیم: «سبک شامل دو موضوع است: فکر یا معنی، صورت یا شکل. از توجه به جهان بیرون فکری در ما تولید می‌شود و نمونه‌ای است از تأثیر محیط در فرد و ما آن فکر را با سوابق ذهنی خود منطبق و موافق می‌سازیم و با همان جنبه فکری خویش برای شنوندگان تعبیر می‌کنیم و این نمونه‌ای است از تأثیر فرد در محیط … باید دانست که سبک کلی‌ترین و عمیق‌ترین مقوله هنر است و هیچ یک از بررسی‌هایی که برای هنر کرده‌اند به قدر بررسی سبک ژرف و رسا و روشنی‌بخش نیست (محجوب، ۱۳۴۵: ۱۶ـ۱۵).
مبانی تفکیک و تمایز سبک‌ها
سبک‌سنجی زبان شناختی را «چارلز بال» یکی از شاگردان زبده «فردینال دسوسور» مطرح ساخت و با این کار کمک ارزنده‌ای به بررسی عینی سبک و مسایل سبک‌شناسی نمود. چارلز‌بال مبتکر نظریه کارکردی در سبک‌سنجی بود و کوشید افاده زبانی را از نظرگاه کارکردهای منطقی و عاطفی متمایز کند.
هوداران توضیح زبان شناختی سبک نشان دادند که پدیده سبک از محدوده ادبیات و هنر فراتر می‌رود و زبان پژوهشی، خطابه و مکاتبه خصوصی را نیز برمی‌گیرد. مکتب «پراک» درک کارکردی زبان و سبک را گسترده ساخت «ویلهلم ماتریوس» و «هاوارانگ» به تطور سبک‌شناسی زبان‌شناختی کمک شایانی کردند آنها کارکرد زبان را به گونه «محاوره‌ای»، «فنی» و ادبی تقصیم کردند.
مانزیوس سه عامل را در تعیین کیفیت سبک مهم می‌داند: الف) مصالح زبان ب) شخصیتن نویسنده پ) غایت با امری که باید ابراز شود. این سه عامل به نوبه خود مبنای تفکیک و تمایز سبک است «سبک ملی زبان»، «سبک فردی» و «سبک کارکردی» (عبادیان^[۶]، ۱۳۷۲: ۲۰).
سابقه دانش سبک‌شناسی در ایران
روش و سبک سخن در ادب فارسی دری سابقه‌ای کهن دارد. اما در کتاب‌های بلاغت و تذکره این موضوع طرح نگردیده است و از آن به اجمال گذشت‌اند و این نشان می‌دهد که «سبک» در ذهن پشیتبان ما مفهوم کلی بوده است.
بعضی از تذکره‌نویسان دوره صفویه، در بحث از شیوه خیال‌بندی ـ که روشی رایج سبک هنری بوده است ـ به تفصیل و دقت بیشتری بحث کرده‌اند و این بیانگر این است که آنان دریافتی دقیق‌تر از سبک داشته‌اند. در دوران بازگشت ادبی و به ویژه از دوران فتحعلی‌شاه گروهی از شاعران پی‌جویی در سبک خراسانی را آغاز نمودند. تأمّل در زبان شاعران خراسانی مستلزم دقت و صرف وقت بیشتر بود. این گروه از شاعران مانند فتحعلی‌خان صبا و محمدخان صبا و سروش اصفهانی بیشتر از همه شاعران اخیر توانستند بسیاری از ریزه‌کاری‌های زبان شاعران خراسان را کش کنند و در زبان خود به کار ببرند (غلامرضایی^[۷]، ۱۳۸۱: ۱۷).
در اوایل قرن چهاردهم، ندیم‌باشی متخلص به خجسته، در مشهد ویژگی‌های سبک خراسانی را برای شاگردان خویش بیان کرد.
ملک‌الشعرای صبوری پدر محمدتقی‌خان بهار ملک‌الشعرا از یک سو با خاندان صبا که پیروان سبک خراسانی بودند نسبت داشت و از سویی دیگر شاگرد ندیم‌باشی بود و به این ترتیب سبک‌شناسی از طریق پدر به ملک‌الشعرای بهار انتقال یافت و روی اولین سبک‌شناسی را در زبان فارسی تألیف کرد (همان: ۱۸).
سبک‌شناسی دوره هندی
اسماعیل صفوی در اوایل قرن دهم به یاری گروهی از ترکمانانی که مریدان اجدادی او بودند، بر رقیبان و حریفان خویش غلبه کرد و تشیع را دین رسمی اعلام کرد و حکومتی مرکزی بنیان نهاد که تا سال ۱۱۳۵ ادامه داشت (همان: ۲۲۶). در واقع انقلاب اجتماعی که باعث تغییر سبک حکومت سلسله صفوی شد، همان جهان‌بینی شیعی بود. بدیهی است که نباید پنداشت که ادبیات دوره صفوی صرفاً مذهبی است، زیرا روابط بین علّت و معلول در مسائل اجتماعی و فرهنگی پیچیده است. اما باید اذعان داشت که ایران در زمان صفویه تجدید حیات کرد و به عظمت و رفاه اقتصادی رسید.
به جهت آنکه در ایران اسم‌گذاری سبک‌ها برحسب منطقه (خراسانی، عراقی) و بر مبنای محل تجمّع شاعران بود، اسم‌گذاری سبک هندی نیز به این سبب است که هند محل تجمع شاعران این سبک بوده است (شمیسا^[۸]، ۱۳۸۸: ۲۷۳).
در واقع با تحولات گسترده‌ای که در زمان صفویان اتّفاق افتاد، اهمیّت حکومت صفویان هم از جهت ملّی و هم از جهت سیاسی است زیرا وحدت ایرانیان و استقلال آنان سبب شد، که جانشینان شاه اسماعیل در توسعه هنرها و حرفه‌ها و صنعت‌ها کوشیدند.
در دوران صفویه زبان ترکی توسعه یافت به گونه‌ای که این تأثیر را در شعر بعضی از شاعران آن نواحی، به خوبی می‌توان دریافت.
پادشاهان صفوی اگرچه از نژاد صوفی مشهور، شیخ‌صفی‌الدّین اردبیلی بودند، اما خود با متصوفه میانه‌ای نداشتند و از شاخه‌ها و فرقه‌های متصوفه و تعلیمات آنان، در دوران حکومت صفویه، چیزی باقی نماند و بیشتر آنان به آسیای صغیر و هند مهاجرت کردند.
صفویان به سبب علاقه‌ای که به ترویج تشیع داشتند، گاه گاه شعر را نیز بدان سوی هدایت می‌کردند؛ با وجود این بیشتر پادشاهان و شاهزادگان این سلسله در تشویق شاعران کوشیدند و همین امر باعث افزایش تعداد شاعران و رواج شعر و شاعری در دوران صفویه شد.
با این همه شعر درباری و مدحی چون دوران‌های گذشته رواج نداشت و قصاید مدحی بسیار اندک‌تر از دوران‌های قبل است (غلامرضایی، ۱۳۸۱: ۲۲۷).
هم زمان با صفویان گورکانیان که از اخلاف تیمور بودند در هند حکومت می‌کردند. زبان رسمی و ادبی دربار آنان فارسی بود و چون در تشویق شاعران بسیار می‌کوشیدند، شعر فارسی در دربار آنان رونق می‌گرفت. شاعران فراوان در هند

• • اثرات تغییرات ساختاری معمولاً در بلندمدت ظاهر می­ شود. بنابراین شاید با گذشت زمان اثر مثبت تجدید ساختار بازار برق بر کارایی نیروگاه­ها افزایش یابد.

 

• در ایران نیروگاه­ها یا همان شرکت­های مدیریت تولید به صورت مستقیم با بازار برق در ارتباط نیستند. به این مفهوم که شرکت­های مدیریت تولید برق به صورت غیر مستقیم و از طریق شرکت­های برق منطقه­ای در بازار رقابتی مشارکت می‌نمایند،.

 

• سیستم قیمت گذاری در بازار برق مبتنی بر روش پرداخت بر اساس پیشنهاد می­باشد. در این روش نسبت به روش قیمت یکنواخت انگیزه برای کاهش هزینه­ها پایین می­باشد و بنگاه تنها برای ماندن در شبکه سعی در ارائه قیمت پایین‌تر می­نماید در حالی که در روش قیمت یکنواخت عرضه­کنندگان برای کسب سود بالاتر انگیزه بیشتری برای کاهش هزینه­ها دارند.

 

• به دلیل محدودیت ظرفیت و محدودیت­های فنی میزان عرضه برق در بسیاری از مقاطع سال برابر با تقاضا بوده و یا اندکی بیشتر از آن است و بازیگران نیز از این موضوع مطلع بوده، لذا اکثر نیروگاه­ها به دلیل وجود تقاضا خواه ناخواه وارد مدار می­شوند که در این حالت رقابت‌پذیری کمتر معنی و مفهوم دارد و این امر سبب می‌شود تا نیروگاه­ها دلیلی برای افزایش کارایی و یا کاهش هزینه‌ها نداشته باشند.

 

• از دیدگاه تئوریک یکی از مهم‌ترین ویژگی­های بازارهای رقابتی، تعداد بی­شمار تولیدکننده و مصرف کننده، و ورود و خروج آزاد به بازار است. این ویژگی می ­تواند منجر به تخصیص بهینه منابع و افزایش کارایی شود. مدل اجرایی فعلی بازار برق ایران که تنها تولیدکنندگان امکان رقابت دارند با مدل رقابت کامل فاصله زیادی دارد و محدودیت­های ورود به بازار خود عاملی در جهت کاهش رقابت و تقلیل منافع ناشی از آن است.

 

• با وجود تغییر ساختار بازار برق هنوز بخش عمده عرضه­کنندگان این بازار تحت مالکیت دولت می­باشند. این امر موجب شده تا مدیران نیروگاه از نبود تقاضا و به تبع آن کاهش درآمد نیروگاه واهمه­ای نداشته و حتی در برخی موارد وجود قراردادهای خرید تضمینی آنها را از فروش تولید خود مطمئن سازد. بنابراین رقابت برای چنین بنگاه­هایی بی ­معنی بوده و آنها همچنان در محیط انحصاری عمل می­نمایند.

 

• در اغلب نقاط جهان بازار برق منحصر به یک بازار نیست؛ بلکه این بازار دارای یک محور اصلی و یک سری بازارهای خدمات جانبی مانند بازار کنترل فرکانس، بازار ظرفیت و بازار راکتیو است. نبود چنین بازارهای جانبی خود مانعی بر سر راه رقابت در بازار برق است.

 

• برای ایجاد رقابت مناسب، فرایند تجدید ساختار باید شش مولفه زیر را دارا باشد^[۲۵۲]:

 

 

 

• جداسازی کامل انتقال و توزیع از تولید

 

• مقررات زدایی از قیمت­ گذاری در سطح عمده­فروشی

 

• ایجاد ظرفیت کافی در شبکه انتقال

 

• وجود مازاد عرضه

 

• بازار آنی کوتاه مدت به همراه ابزارهای مالی برای مبادلات طولانی مدت

 

• عدم دخالت دولت بعد از ایجاد اصلاحات و محدود نمودن آن به نظارت بر حسن رقابت و جلوگیری از انحصار

 

در ایران علاوه بر نبود مولفه­های ظرفیت کافی شبکه انتقال و مازاد قابل توجه در عرضه، دخالت­های دولت در بازار مانع از توسعه رقابت دربازار برق شده است. پرداخت یارانه­های هنگفت انرژی به تولیدکنندگان برق یکی از این نمونه دخالت­هاست که باعث عدم تلاش نیروگاه­ها برای بهبود راندمان حرارتی خود شده و مصرف داخلی آنها بسیار بالاتر از سطح جهانی است.

 

• عدم استقلال بودجه نیروگاه­ها و اطمینان آنها از دریافت بودجه از دولت مانع از ایجاد انگیزه برای عملکرد کاراتر جهت کسب درآمد بیشتر می­ شود.

 

۶-۴- توصیه­های سیاستی
بر اساس نتایج حاصل از آزمون فرضیه ­های تحقیق، پیشنهادهای زیر ارائه می­ شود:

 

• نگاهی به متوسط عمر نیروگاه‌های کشور نشان می­دهد که نزدیک به ۵۰ درصد نیروگاه­ها بالای ۳۰ سال دارند و این لزوم احداث نیروگاه­های جدید و خارج نمودن نیروگاه­های قدیمی از مدار تولید برق را نشان می­دهد (فرضیه اول).

 

• با توجه به اینکه سوخت گاز نسبت به سایر انواع سوخت در نیروگاه­ها (نفت کوره و گازوئیل) پاک­تر بوده و در نیروگاه­های حرارتی به راحتی قابل جایگزینی است، لذا استفاده از این سوخت به جای سایر انواع سوخت در نیروگاه­ها می ­تواند علاوه بر افزایش کارایی نیروگاه­ها بر محیط زیست نیز اثرات مثبتی گذارد (فرضیه سوم).

 

• برنامه­ ریزی برای استفاده از حداکثر ظرفیت در نیروگاه­ها می ­تواند در افزایش کارایی فنی نیروگاه­ها مفید باشد. مدیریت صحیح تراکم بار در تحقق این امر می ­تواند نقش بسزایی داشته باشد (فرضیه چهارم).

 

• حضور مستقیم شرکت­های مدیریت تولید برق یا نیروگاه­های برق در بازار برق ضرورتی است اجتناب ناپذیر که می ­تواند مسیر حرکتی این شرکت­ها را به سوی خصوصی شدن تسریع کند و باعث تحکیم بازار رقابتی گردیده آن را به مفهوم واقعی تحقق بخشد (فرضیه پنجم).

 

• اصلاح سیستم قیمت گذاری در بازار برق و تغییر آن به روش پرداخت یکنواخت به همه که انگیزه نیروگاه­ها برای کاهش هزینه تولید و برخورداری از سود تفاوت قیمت و هزینه را افزایش می­دهد (فرضیه پنجم).

 

• تشویق سرمایه ­گذاری در بخش تولید برق و حضور بازیگران جدید در سمت عرضه (نیروگاه­ها) به منظور پیشی گرفتن هر چه بیشتر عرضه بر تقاضا که باعث خواهد شد رقابت برای بازیگران جدی­تر شده و آنها تلاش نمایند تا برای حضور موثر در بازار، کارایی خود را افزایش دهند و به عبارت دیگر هزینه­ های ­تولید را با بکارگیری تکنولوژی‌های بهتر و کاهش نهاده­ها کاهش دهند (فرضیه پنجم).

 

• با کاهش محدودیت­های قانونی باید بازار به سمت رقابت همزمان تولیدکنندگان، مصرف کنندگان، توزیع کنندگان و خرده فروشان حرکت نماید. همچنین باید دسترسی بازیگران به اطلاعات بازار را میسر و امکان تحرک بیشتر منابع در صنعت را فراهم نمایند تا امکان افزایش بیشتر کارایی در صنعت برق میسر گردد (فرضیه پنجم).

 

• اثر مثبت ایجاد بازار برق بر کارایی فنی نیروگاه­ها نشان دهنده نقش اساسی رقابت در بهبود عملکرد نیروگاه­ها و افزایش انگیزه مدیران برای کاهش هزینه­ها می­باشد. بنابراین تقویت نقش بخش خصوصی و تغییر نقش دولت در این بازار از تصدی­گری به نظارت و کنترل-با توجه به کم کشش بودن تقاضا برای برق- باعث تقویت رقابت و در نتیجه بهبود کارایی و کاهش قیمت برق خواهد شد که این امر هم به نوبه خود و با توجه به نقش حیاتی انرژی برق در فعالیت­های اقتصادی منجر به افزایش رقابت­پذیری سایر محصولات خواهد شد. البته حضور بخش خصوصی تنها شرط لازم برای توسعه رقابت در صنعت تولید برق بوده و وجود رقابت سالم و جلوگیری از ایجاد قدرت بازاری در میان بنگاه­های خصوصی-با توجه به این که برق یک کالای ضروری است- نیازمند نظارت و کنترل مداوم و دقیق از سوی یک نهاد دولتی است که از یک سو فعالیت بخش خصوصی را در صنعت برق تسهیل نماید و از سوی دیگر، حافظ منافع مصرف­ کنندگان در بازار برق باشد. این موضوع در ماده ۵۳ قانون اصلاح موادی از قانون برنامه چهارم توسعه و سیاست‌های کلی اصل ۴۴ قانون اساسی مورد تاکید قرار گرفته و شورای رقابت برای تحقق اهداف مذکور شکل گرفته است اما با توجه به تصمیمات اخیر این شورا در بازار خودرو، به نظر می­رسد که این شورا از توان اجرایی کافی برخوردار نبوده و نیازمند تقویت و تجهیز به ابزارهای قانونی بیشتری جهت اثرگذاری بر سطح رقابت در بازارهای مختلف و بخصوص برق که یک محصول ضروری است، می­باشد.

 

• ایجاد بازارهای خدمات جانبی مانند بازار کنترل فرکانس، بازار ظرفیت و بازار راکتیو می ­تواند نقش بسزایی در توسعه رقابت در بازار برق کشور و از این طریق افزایش کارایی فنی داشته باشد (فرضیه پنجم).

 

• ابتدا باید نواقص موجود در ساختار بازار از جمله نبود ذخیره تولید کافی و ابزارهای مالی مناسب برای مبادله در بازار برق اصلاح و سپس جهت ایجاد رقابت سالم، دخالت­های دولت در این بازار کاهش یابد. البته به دلیل این که برق یک کالای ضروری است، حتی در صورت فراهم شدن شرایط رقابت در بازار این محصول، دولت به منظور اطمینان از تامین این کالا در یک قیمت مناسب برای تمام اقشار جامعه به ایفای نقش نظارتی خود در این بازار ادامه دهد. (فرضیه پنجم).

 

• اگر چه با تشکیل بازار برق، بودجه نیروگاه­ها بر اساس عملکرد آنها در بازار تعیین می­ شود اما استقلال کامل بودجه نیروگاه­ها از منابع دولتی و مشارکت مستقیم آنها در سود و زیان ناشی از فعالیت در بازار می ­تواند انگیزه رقابت و در نتیجه عملکرد کاراتر را افزایش دهد (فرضیه پنجم).

 

منابع و مآخذ
الف) منابع فارسی

 

• ابریشمی، حمید و لیلی نیاکان (۱۳۸۹)، اندازه گیری کارایی فنی نیروگاه‌های حرارتی کشور به روش و مقایسه تطبیقی با کشورهای (SFA) تحلیل مرزی تصادفی منتخب در حال توسعه، فصلنامه مطالعات اقتصاد انرژی، شماره ۲۶، ۱۵۳-۱۷۵٫

 

• ابونوری، اسمعیل، لاجوردی، حسن (۱۳۹۲) تاثیر تشکیل بازار برق ایران بر کارایی نیروگاه­های برق، کیفیت و بهره وری صنعت برق ایران، سال دوم، شماره ۳، صص ۵۰-۵۷٫

 

• امامی میبدی، علی و مرتضی افقه و محمد حسین رحمانی صفتی (۱۳۸۸)، اندازه گیری کارایی فنی و بهره‌وری در نیروگاه‌های بخاری، گازی و سیکل ترکیبی، فصلنامه اقتصاد مقداری (بررسی‌های اقتصادی سابق)، دوره ۶، شماره ۳، ۷۹-۱۰۳٫

 

• پورکاظمی، محمد حسین، حیدری، کیومرث (۱۳۸۱)، استفاده از تحلیل پوششی داده‌ها (DEA) در ارزیابی کارایی نیروگاه‌های حرارتی تولید برق کشور، مدرس علوم انسانی،  ۶(۱ (پیاپی ۲۴): ۳۵ -۵۴٫

 

• خدادادکاشی، فرهاد (۱۳۸۹)، اقتصاد صنعتی ( نظریه و کاربرد )، چاپ دوم، انتشارات سمت، تهران.

 

• دفتر تنظیم مقررات و توسعه رقابت در بازار آب و برق (۱۳۸۶)،

 

• رحمانی، بهرام (۱۳۸۱)، برآورد و تحلیل کارایی و بهره‌وری نیروگاه‌های حرارتی برق کشور با بهره گرفتن از روش DEA و SFA‌، پایان‌نامه کارشناسی ارشد، دانشگاه تبریز دانشکده علوم انسانی و اجتماعی.

 

• زیبا، فاطمه (۱۳۸۵)، اعمال نظم بخشی و مقررات گذاری اقتصادی در صنعت برق ایران، مجله صنعت برق، سال یازدهم، شماره ۱۲۰، ص ۱۲٫

تبلیغات حرفهای

 

تجاری

 

یک شرکت برای ایجاد آگاهی در مصرفکنندگان و تقویت تصور شرکت در آنها اقلامی که نام شرکت بر روی آنها نوشته است را میفروشد.

 

 

 

برنامههای ترفیعی مشترک

 

تجاری

 

برخی شرکتها با هم متحد میشوند و کالاهایشان را مشترکاً تبلیغ میکنند.

 

 

 

کوپنهای تخفیف

 

مصرفکنندگان

 

مجوزهایی هستند جهت خرید برخی کالاهای منتخب به صورت رایگان که غالباً تاریخ انقضا دارند و برای تشویق مصرفکنندگان به خرید مورد استفاده قرار میگیرند.

 

 

 

تخفیفات نقدی

 

مصرفکنندگان

 

مشتری با فرستادن برگ ویژه تخفیف نقدی بخشی از پول خود را از تولیدکننده دریافت میدارد.

 

 

 

نمونه ها و اشانتیونها

 

تجاری و مصرفی

 

به خردهفروشان کالاهای نمونه ارائه میشود جهت کمک به عرضه محصولات و به مصرفکنندگان نیز اشانتیونی از کالا داده میشود.

 

 

 

مسابقهها و بلیطهای بختآزمایی

 

تجاری و مصرفی

 

در یک مسابقه فروش به عمدهفروشان و خردهفروشان که عملکرد بهتری دارند و جایزه داده میشود. مصرفکنندگان نیز در بازیها و مسابقاتی شرکت میکنند به شکلی که از نام شرکت و کالاهایش آگاه شوند.

 

 

 

مناسبات

 

مصرفکنندگان

 

یک شرکت ممکن است برنامههای ویژهای را از جهت حمایت از مستمندان ترتیب دهد تا بدین وسیله تصور خوبی از خود در مصرفکنندگان ایجاد نماید.

 

 

 

هدیه همراه خرید

 

مصرفکنندگان

 

یک مصرفکننده ممکن است که یک هدیهای برای کالایی که میخرد دریافت کند.

 

 

 

فروشندگی شخصی: یکی از اجزای مهم آمیخته پیشبرد، فروش شخصی است. طبق تعریف فروش شخصی عبارت است از فرآیندی که به وسیله آن فروشنده، خواسته های خریدار را مشخص نموده و یا در آنها ایجاد نیاز میکند و سعی میکند این نیازها را ارضا نماید و این امر برای هر دو طرف یعنی خریدار و فروشنده منافع دائمی را به همراه دارد. در واقع فروش شخصی، گفتگویی بین خریدار و فروشنده میباشد. به منظور فروش کالا به مشتریان احتمالی همراه با توضیحات شفاهی، هدف این ارتباط که میتواند به صورت رودررو یا تلفنی باشد، ارائه اطلاعات به خریدار به منظور متقاعد کردن او در ورود ایده یا نقطه فروشنده میباشد. فروشندگی شخصی در بعضی از مراحل خاص فرایند خرید و مخصوصاً برای ایجاد رجحان انتخاب در خریداران و متقاعد ساختن و وادار کردن ایشان به اقدام، مؤثرترین ابزار پیشبرد است. فروشندگی شخصی در مقایسه با تبلیغات غیرشخصی دارای مزایای منحصر به فرد چندی است. همانطور که اشاره شد فروشندگی شخصی مستلزم ارتباط متقابل دو یا چند نفر است. بنابراین هر فرد با توجه به نیازها و خصوصیات طرف دیگر میتواند سریعاً خود را با شرایط او منطبق و سازگار نماید. در فروشندگی شخصی امکان ایجاد هرگونه ارتباطی فراهم است از یک فروش ساده گرفته تا یک دوستی عمیق شخصی، یک فروشنده لایق و زرنگ برای ایجاد یک پیوند بلندمدت منافع و علایق مشتری را در خاطر خود محفوظ نگه میدارد. در اغلب موارد این شیوه ترفیع برای شرکت به شدت هزینهبر است. طبیعی است که استخدام فروشنده تعهدات بلندمدتتری ایجاد میکند تا تبلیغات غیراستفاده یا عدم استفاده از تبلیغات غیرشخصی آسان است، اما تعداد فروشندگان را به همین آسانی نمیتوان تغییر داد. زیرا فروشندگان باید به صورت حرفهای، آموزش داده شوند و این امر، زمان زیادی میطلبد. لذا همانگونه که اشاره شد فروشندگی شخصی یکی از گرانترین ابزارهای پیشبردی یک شرکت محسوب میشود. اما علیرغم این نقاط ضعف باید خاطر نشان ساخت که در این روش ترفیع منعطفترین وسیله برای انتقال پیام پیشبرد است. زیرا در این روش تمامی سؤالات مشتری پاسخ داده میشود و تمامی سوء برداشتهای او از بین میرود.
روابط عمومی: (هارپر و رالف، ۱۳۴۹، ۵۱۳) روابط عمومی یکی دیگر از روشها یا ابزارهای اصلی ترویج است. روابط عمومی ایجاد رابطهای مناسب با انواع مختلف مشتری از طریق پیامهای مطلوب، ایجاد تصویر خوبی از شرکت در ذهن آنها، خلق داستانها، رویدادها و تفکرات مثبت و حذف داستانها، رویدادها و شایعههای نامطلوب است. واحد روابط عمومی شرکت تمامی یا برخی از وظایف زیر را انجام میدهد.
۱) ایجاد روابط با مطبوعات^[۳۹]
تهیه اطلاعات ارزنده و ارائه آن به رسانه های خبری جهت جلب توجه مردم به یک شخص، کالا یا خدمت.
۲) آگاهی نسبت به محصول^[۴۰]
ارسال پیامهای خاص برای کالاهای خاص.
۳) امور عمومی و اعمال نفوذ^[۴۱]
ایجاد رابطه با قانونگذاران و مقامهای دولتی جهت اعمال نفوذ بر آنها برای تصویب قوانین و مقررات.
۴) رابطه با سرمایهگذاران
ایجاد رابطه با سهامداران و سایر افراد جامعه مالی