کارکردگراییتالکوت و پارسونزهمبستگی خانوادگی و خشونتوابستگی عاطفی فرد به خانواده موجب کاهش خشونت می گرددمناسبات خانوادهرنه کونیکنگرش به خانواده در کل و جزءمناسبات واقعی در خانواده تنها از طریق کنشهای متقابل و گوناگون اعضای خانواده قابل درک استباقی مانده ثبات اجتماعیهلموت شلسکیتقویت تشکیلات کوچک همچون خانوادهبا درست کردن قواعد خانواده می توان سایر نهادهای اجتماعی را سازماندهی نمود.تکامل خانوادهانگلسرابطه خانواده با تکامل جامعهتکامل خانواده موجبات تکامل جامعه می گردداقتدار خانوادهماکس هورکهایمررابطه اقتدار خانواده و حکومت دولتیاقتدار یک مقوله مرکزی در تاریخ می باشد و از میان تمام نهادهای اجتماعی مهمترین آن خانواده محسوب می گرددفمینیستیکندالاهمیت جنسیتاهمیت جنسیت به عنوان مولفه از ساختار اجتماعی

مبحث اول : پیشگیری

فصل سوم
راهکارهای پیشگیری از خشونت

۳-۱-۱- مفهوم پیش گیری از جرم

تلاش های زیادی توسط جرم شناسان برای تعریف و طبقه بندی پیش گیری از جرم انجام گرفته است ولی در عین حال هنوز توافق روشن و صریحی در این زمینه به دست نیامده است و جرم شناسان هم چنان هشدار می دهند که در خصوص وجود یک تعریف واحد مورد توافق در مورد پیشگیری از جرم باید احتیاط کرد. حتی به نظر می رسد در مورد این که آیا مفهوم پیش گیری از جرم صرفا بر اقدامات غیر کیفری موثر بر کاهش جرایم اطلاق می شود و یا این که شامل تاثیرات سیستم عدالت کیفری بر فرایند بزهکاری نیز می شود اتفاق نظری وجود ندارد اما با توجه به این که مفهوم جدید پیشگیری از جرم و مکانیزم های آن به دنبال عدم تاثیر سیستم عدالت کیفری بر کاهش نرخ جرم پدید آمده است تفکیک و تمایز بین پیشگیری کیفری و غیر کیفری اجتناب ناپذیر است. و آنچه امروزه رویکردی جدید به چگونگی کنترل بزهکاری محسوب می شود عبارت است از کلیه اقدامات فردی و عمومی به جز اعمال حقوق کیفری با هدف از بین بردن زمینه های مساعد برای ارتکاب اعمالی که جرم محسوب می شود. ( خسروشاهی، ۱۳۹۰: ۵۷)

۳-۱-۲ – پیش گیری وضعی و پیش گیری اجتماعی

شناخته شده ترین مدل های پیش گیری از جرم در ادبیات جرم شناسی اواخر قرن بیستم مدل پیشگیری وضعی و پیش گیری اجتماعی بوده است و به اعتقاد برخی جرم شناسان این دو اصطلاح اگر چه جدید هستند اما روش هایی که برای پیش گیری از جرم تبلیغ و ترویج می کنند روش های جدید نیستند.
پیش گیری وضعی عمدتا بر کاهش فرصت های مناسب برای ارتکاب جرم تاکید دارد. و شیوه هایی را پیشنهاد می کند که اعمال آنها موجب ناتوان شدن مجرمین بالقوه و ناکام ماندن آنها در تحقق بخشیدن به اندیشه های مجرمانه می شود مانند نصب تکنولوژی مراقبتی در اماکن عمومی مانند پارکنیگ اتومبیل ها برای پیش گیری از وقوع سرقت.
پیش گیری وضعی شامل مجموعه اقدام ها و تدابیری است که به سمت تسلط محیط و شرایط پیرامونی جرم و مهارآن متمایل است این از یک سوء از طریق کاهش وضعیت های ماقبل بزهکاری، یعنی وضعیت های جنایی که وقوع جرم را مساعد و تسهیل می کند انجام می شود و از سوی دیگر افزایش خطر شناسایی و احتمال دستگیری بزهکاران انجام می شود.
بنابراین ، پیش گیری وضعی ، بیشتر با حمایت از آماج های جرم و نیز بزه دیدگان با آن و اعمال تدابیر فنی به دنبال پیش گیری از بزه دیدگی افراد یا آماج ها در برابر بزهکاری است. بدون تردید یکی دیگر از عوامل موثر و وقوع جرم مناسب بودن شرایط مادی و جرم است و بر هم زدن این شراط و تبدیل کردن آنها به شرایط خطر برای مجرم بالقوه می تواندتا حدود زیادی از وقوع جرم جلوگیری کند. البته این دیدگاه و مدلی که اساس آن برای پیش گیری از جرم پیشنهاد شده است مورد انتقاد برخی جرم شناسان قرار گرفته است زیرا به اعتقاد این گروه از جرم شناسان شرایط فیزیکی مناسب و ارتکاب جرم صرفا یک عامل فرعی است و تاثیرگذاری بر این عامل نمی تواند مانع عوامل اصلی بزهکاری شود و به همین دلیل از بین بردن و یا کاهش فرصت های جرم صرفا موجب جابجایی می شود و نه کاهش آن.
از طرف دیگر پیش گیری اجتماعی به تغییر شرایط جرم زایی اجتماعی و اصل نگرش ها و انگیزه ها ی مجرمین تاکید می کند و اقدامات خود را بر توسعه طرح مانند کلوپ های جوانان و پروژه های مبتنی بر فعالیت متمرکز می نماید مجرمین بالقوه یا بالفعل را از ارتکاب جرایم منصرف کند. هدف استراتژی پیش گیری اجتماعی یا تقویت نهادهای اجتماعی و موسسات جامعه پذیر کننده و تاثیر گذاری بر گروه هایی است که بیشتر در معرض ارتکاب جرم هستند. ( خسروشاهی،۱۳۹۰: ۵۸)

۳-۱-۳- پیشگیری اولیه ، ثانویه و ثالث

رویکرد غالب در طبقه بندی انواع پیش گیری به خصوص در جرم شناسی عبارت است از تقسیم آن به اولیه (نخستین) ثانویه و ثالث که از اصطلاحات علم پزشکی اقتباس شده است.
اول: پیش گیری اولیه ، این نوع پیشگیری مشتمل بر اقداماتی است که موجب از بین بردن یا کاهش دادن فرصت های مجرمانه می شود و یا از بوجود آمدن آنها جلوگیری می کند. بدون اینکه به جرم یا مجرم خاصی توجه داشته باشد و قبل از این که هیچ گونه علایم و نشانه هایی از بزهکاری بروز کرده باشد این روش عمدتا تمایل به تغییر اوضاع واحوال و شرایط جرم زای محیط فیزیکی و اجتماعی است.
در این روش تاکید بیشتر بر ممانعت از وقوع عمل مجرمانه است تا تاثیرگذاری برخود مجرم و به همین دلیل شیوه های پیشنهادی در این نوع پیشگیری با شیوه هایی که در پیش گیری وضعی توصیه می شود شباهت زیادی دارد. از طرف دیگر این نوع پیشگیری از بیشتر برای گروه های توصیه می شود که شخصیت آنها هنوز شکل نگرفته و می توان با برنامه ریزی و آموزش آنها را از ورود به مسیرهای مجرمانه بازداشت.
دوم: پیشگیری ثانویه، این نوع پیشگیری شامل اقداماتی می شود که در ارتباط با افراد و گروه های است که در معرض ارتکاب جرم قرار گرفته اند و در صورتی که اقدام بازدارنده ای نسبت به آنها صورت نگیرد مرتکب جرم خواهند شد. بنابراین هدف این نوع پیش گیری تشخیص مجرمین بالقوه و مداخله در وضعیت ماقبل جنایتی به منظور جلوگیری از وقوع جرم است . تفاوت اصلی این مدل پیش گیری از مدل قبل در این است که در پیشگیری اولیه برنامه ها و اقدامات پیش گیرانه به منظور جلوگیری از پدید آمدن وضعیت هایی است که می تواند منجر به وقوع جرم شود اما در پیشگیری ثانویه تلاش ها بر وضعیت هایی متمرکز است که قبلا پدید آمده و موجب قرار گرفتن در گروه ها در آستانه ارتکاب جرم شده است. ( خسروشاهی، ۱۳۹۰: ۵۹)
سوم : پیش گیری ثالث، این مدل پیش گیری عمدتا ناظر بر اقداماتی است که پس از وقوع جرم برای پیشگیری از تکرار جرم صورت می گیرد و طیف گسترده ای از اقدامات را شامل می شود این اقدامات اگرچه بیشتر بر اصلاح و بازپروری و سازگارنمودن را شامل می شود مجددا بزهکارانه تاکید دارد اما بدون تردید شامل عکس العمل های کیفری نیز می شود زیرا به اعتقاد بسیاری از جرم شناسان دهه های اخیر که عدالت کیفری را جزء لاینفک سیاست جنایی می دانند اعمال کیفر می تواند بسیاری از مجرمین را از تکرار جرم بازدارد و انگیزه های مجرمانه بالقوه را تحت تاثیر خود قرار دهد. ( خسروشاهی، ۱۳۹۰: ۶۰)