کمیته دائم استفاده صلح آمیز از فضا (کوپیوس)، تا کنون ۵ معاهده را به هدف تنظیم فعالیت های دولتی و تجاری در فضا تصویب کرده که عبارتند از:
۱-معاهده فضا، که برمبنا استفاده صلح آمیز دولت ها از ماه و سایر اجرام آسمانی است و در ۱۰ اکتبر ۱۹۶۷ لازم الاجرا شد^[۱۹].
۲-معاهده مربوط به نجات فضانوردان، بازگرداندن فضانوردان و اجسام پرتاب شده، که در ۳اکتبر ۱۹۶۸ لازم الاجرا شد^[۲۰].
۳-معاهده مربوط به مسولیت بین المللی جهت تأمین خسارت ناشی از اجسام فضایی، که در ۱سپتامبر ۱۹۷۲ لازم الاجرا شد^[۲۱].
۴-معاهده ثبت اشیاء فرستاده شده به فضا، که در ۱۵ سپتامبر ۱۹۷۶ لازم الاجرا شد^[۲۲].
۵-معاهده ماه که حاکم بر فعالیت های دولت ها در ماه و سایر اجرام آسمانی است و در ۱۱ جولای ۱۹۸۴ لازم الاجرا شد^[۲۳].
این ۵ معاهده به عنوان زیر بنای حقوق بین الملل هوا-فضا در نظر گرفته می شوند. برخی از اصول کلی این معاهده ها عدم تملیک برفضا، عدم کاربری نظامی از فضا، آزادی اکتشافات و تحقیقات علمی-فضایی، نجات فضا نوردان و باز گرداندن آنها و تجهیزاتشان به کشور پرتاب کننده، حفظ محیط زیست در زمین و فضا و … می باشد.
از سال ۱۹۸۴ به بعد سازمان ملل هیچ معاهده دیگری را در خصوص کشف و استفاده از فضا ،تصویب نکرده است. دراین فصل تنها به بررسی معاهده فضا، به علت نقش بر جسته و تأثیر بسزای آن در فعالیت های نظامی دولت ها در فضا پرداخته می شود.

-۱-۳-۱معاهده اصول فعالیت دولت ها در کاوش واستفاده از فضا شامل ماه و اجرام آسمانی.(معاهده فضاء ماوراء جو)

این معاهده بر اساس قطعنامه شماره ۲۲۲۲ در سی و یکمین اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل در تاریخ ۱۹ دسامبر ۱۹۶۶ تصویب شد و در ۲۷ ژانویه ۱۹۶۷ به امضاء رسید و در ۱۰ اکتبر ۱۹۶۷ به مرحله اجرا در آمد.
این معاهده حاکم بر فعالیتهای کشورها در کشف و استفاده از فضا شامل ماه و دیگر اجرام آسمانی بوده ^[۲۴]و اساس و قالب بین المللی لازم، در بهره برداری دولت ها از فضا را بیان می کند^[۲۵]. معاهده فضا از ۱۷ ماده تشکیل شده است ^[۲۶]. سه ماده اول این معاهده مقررات مربوط به استفاده و اکتشاف از فضا را بیان می کنند و همچنین ۹ مقررات دیگر در این معاهده وجود دارد که کشف و استفاده از فضا را کنترل می کنند. این مقررات به شرح ذیل می باشند:
۱- فضا و اجرام آسمانی برای تمام کشورها جهت کشف و بهره برداری، بر اساس برابری و مطابق با قوانین بین المللی آزاد می باشد.

۲- فضا واجرام آسمانی موضوع تخصیص ملی به هر نحوی از انحا قرار نمی گیرند.
۳- کشف و استفاده از فضا باید در راستای منافع و بهره مندی تمام بشریت صورت گیرد.
۴- فعالیت دولت ها در کشف و بهره مندی از فضا باید مطابق با قوانین بین المللی از جمله منشور سازمان ملل در حمایت از حفظ صلح و امنیت بین المللی و ترویج همکاری و مشارکت بین المللی انجام پذیرد.
۵- کشورها در عرصه بین المللی، مسوول فعالیت های ملی خود در فضا هستند، خواه این فعالیت ها توسط آژانس های دولتی یا نهادهای غیر دولتی اجرا شود و برای حصول اطمینان از اینکه فعالیت های نهادهای غیردولتی با تبعیت از مقررات معاهده فضا صورت می گیرند؛ فعالیت این نهادها منوط به اجازه و نظارت مداوم کشور مربوطه است.
۶- در اکتشاف و استفاده از فضا، کشورهای عضو معاهده می بایست به واسطه قواعد همکاری و مساعدت های دو جانبه راهنمایی شوند و تمام فعالیت هایشان را در فضا با توجه به منافع دیگر کشورها اجرا کنند. اگر یکی از کشورهای عضو پیمان اعتقاد بر این داشته باشد که فعالیت یا آزمایش طراحی شده بوسیله آن، به طور بالقوه مغایر با فعالیت های صلح طلبانه ی دیگر کشورهای عضو در استفاده صلح آمیز از فضا است، می بایست متعهد شود پیش از آنکه اقدامی در زمینه این گونه فعالیت ها صورت پذیرد، رایزنی های بین المللی لازم را در این زمینه انجام دهد.
۷-کشورهای عضو این معاهده که شیء را به فضا پرتاب کرده اند، مادامی که آن شیی در فضا و یا اجرام آسمانی قرار دارد، اختیارات قانونی برای کنترل بر روی شیء ارسالی خود و همچنین پرسنل وابسته به آن را، می بایست دارا باشند. مالکیت اشیاء فرستاده شده به فضا و همچنین اجزاء تشکیل دهنده آنها، تحت تاثیر عبور آنها از فضا و یا برگشت آنها به زمین نمی باشند. چنین اشیایی و اجزاء تشکل دهنده آنها اگر در کشوری به غیر از کشوری که در آن جا به ثبت رسیده اند یافت شوند، باید به کشور ثبتی خود برگردانده شوند.
۸-دولت های عضو معاهده باید فضانوردان را به عنوان نمایندگان بشریت در فضا بداند و همچنین می بایست در صورت بروز هر گونه پیشامد و یا فرود اضطراری در قلمرو کشوری دیگر و یا بر روی دریا ها ، به آنها مساعدت لازم را ارائه دهند. فضانوردانی که چنین فرود اضطراری داشته باشند، باید با امنیت و بی درنگ به کشور ثبتی وسیله ی فضایی خود بازگردانده شوند^[۲۷].
۹- هر یک از کشورهای عضو این معاهده که شیء را تهیه و به فضا پرتاب کرده اند و همچنین هر یک از کشورهای عضو که در آن محدوده ی سرزمینی قرار دارند و یا از تسهیلات شیء پرتاب شده استفاده می کنند، در سطح بین المللی مسوول خسارت های وارده به دیگر کشورهای عضو و یا به اشخاص حقیقی و حقوقی که از طرف این شیء و یا اجزای تشکیل دهنده آن در زمین، هوا و یا فضا، به آنها ضرری وارد آید ،می باشند.

۱-۱-۳-۱-بررسی تاریخچه معاهده فضا(OST)

معاهده فضاء ماوراء جو(۱۹۶۷) ارائه دهنده یک چارچوب قانونی اولیه و پایه برای اداره وکنترل فضا است. این معاهده اولین قرارداد چند جانبه ای است که تاحد امکان راهنمایی های لازم به دولت ها جهت اکتشاف، استفاده و بهره برداری صلح آمیز از فضا را ارائه داده است.^[۲۸] این معاهده در۱۰ اکتبر سال ۱۹۶۷ به اجرا درآمد ۹۸ کشور تاکنون این معاهده را تصویب کرده ودرحالی که ۲۷ کشور هنوز این معاهده را امضاء نکرده اند.^[۲۹]امروزه با توجه به اینکه استفاده از فضا کاری متداول شده اهداف ost نیز به تناسب آن گسترده تر شده است. درسال ۱۹۶۷ هفت کشور در فضا ماهواره داشتند این درحالی است که این عدد تا ۴۷ کشور افزایش یافته است.^[۳۰] استفاده از فضا در دهه های اخیر بطور چشمگیری افزایش یافته است. درسرتاسر دنیا درحال حاضر مردم برای امنیت، مسافرت، برقراری ارتباطات، مدیریت منابع و اکتشافات، سیستم های اعلام خطر زودهنگام، سرویس های پزشکی و سرگرمی وابسته به توانایی های فضایی هستند. این توانایی ها به هیچ عنوان قابل مقایسه با توانایی های ۴۰ سال گذشته ماهواره ها نمی باشند. معاهده فضا، به طور کلی مبانی استفاده گسترده از فضا را بنا نهاده است اما این معاهده به روشنی پاسخگوی پیشرفت های فزاینده فعالیتهای دولت ها درفضا نمی باشد^[۳۱]. تهدیدهای درحال رشد درمحیط فضا، افزایش رقابت های نظامی درفضا، تهدید ماهواره ها و سایر دارایی های فضایی ازجمله مواردی هستند که اهداف جامع معاهده فضا را به نوعی به خود درگیر می کند.

۲-۱-۳-۱-اهداف و روح معاهده فضا(ost)

معاهده فضا توسط کمیته سازمان ملل و براساس استفاده صلح آمیز از فضا تهیه و نوشته شده است. این معاهده تمام فعالیتهای مربوط به اکتشاف و استفاده دولت ها از فضا را اداره و کنترل می کند. نظریه پردازان OST را اینگونه تفسیر کرده اند: ساختار یا بخش اولیه کنترل و اداره فعالیتهای فضایی.^[۳۲] که این خود موجب استقرار یک هنجار کلی تحت عنوان استفاده های صلح آمیز از فضا می شود.^[۳۳]این معاهده را نیز می توان اینچنین تعریف کرد: “یک نقطه عطف چشمگیر درتلاش های بشر برای کنترل استفاده از سلاح های اتمی وسایر سلاح های تخریب جمعی و جلوگیری از درگیریهای نظامی دراجرام آسمانی. زد الیس رکس^[۳۴] و کاترین واد^[۳۵]با توجه به ارزیابی این معاهده سه هدف از بطن این معاهده استنباط کرده که این اهداف حفظ شده و ارتقاء یافته اند.^[۳۶] این اهداف عبارتنداز :
الف) گارانتی و تضمینی که فضا از جمله ماه و سایر اجرام آسمانی به عنوان میراث مشترک بشریت بوده و خواهند بود.
ب) توسعه و بهبود عملکرد –مشترک،واعتماد بین دولتهای که فضا را کشف کردند.
ج)جلوگیری از گسترش سلاح درفضا.
هدف سوم یعنی ممنوعیت و جلوگیری از گسترش سلاح ها درفضا، مطلبی است که این پایان نامه بر روی آن تمرکز دارد.
درمقدمه این معاهده غیر نظامی سازی فضا بطور جامع و کامل بیان شده و پذیرفته شده است. همچنین دراین معاهده ذکر شده است که قطعنامه ۱۱۰ IIمجمع عمومی سازمان ملل مورخ ۳ نوامبر ۱۹۴۷ که تبلیغات طراحی شده و یا احتمالی برای تحریک و یا تشویق بعضی از تهدیدها علیه صلح‏، نقض صلح و یا فعالیت های تجاوزکارانه را محکوم می کند، قابل اجرا درفضا نیزخواهد بود.
مفادی که سلاح های ضدماهواره را دراین معاهده (ost) تحت تأثیر قرار می دهد عبارتند از:
مواد سوم و چهارم و نهمOST ، موادی هستند که تأثیر مستقیم بر پیشرفت و آماده سازی و استفاده از سلاح های ASAT دارند. به ویژه ماده سوم این معاهده طرفین پیمان را متعهد به این می کند که” فعالیت های دولت های عضو این پیمان درکشف و استفاده از فضا ازجمله ماه و سایر اجرام آسمانی، درچارچوب قوانین بین المللی، از جمله منشور سازمان ملل و در راستای حفظ صلح و امنیت بین المللی و ترویج تفاهمات و همکاری های بین المللی باشد". ازمیان قوانین قابل اجرا در فعالیت های فضایی می توان به ماده ۲بند۳ وهمچنین به ماده ۲ بند ۴منشور سازمان ملل متحد اشاره داشت. ماده (۳) ۲ منشور سازمان ملل،” دولت ها را به برقراری مذاکرات بین المللی صلح آمیز دعوت و راهنمایی می کند بطوری که عدالت و صلح وامنیت جهانی به خطر نیفتد". ماده (۴) ۲ منشور نیز” دولت ها را از تهدید یااعمال زور و نیرو….. به هرروشی که مغایر با اهداف منشور است برحذر می دارد”^[۳۷].ماده چهارم OST یک ممنوعیت واضح و شفاف برعلیه قراردادن هرشیء حامل سلاح های هسته ای یا سلاح های تخریب جمعی درمدار اطراف زمین، ایجاد نموده است. این ماده بیان می کندکه ماه وسایر اجرام آسمانی باید توسط دولت های عضو به گونه ای مورد استفاده قرار گیرد که تهدیدی علیه صلح و امنیت جهانی نباشد. برطبق این ماده “ایجاد و برقراری پایگاه های نظامی تأسیسات و استحکامات ،آزمایش هرنوع سلاح و برگزاری هرنوع مانور جنگی دراجرام آسمانی ممنوع می باشد". تفسیر معقول عبارت « هرنوع سلاح» که دراین ماده(ماده ۴)مورد استفاده قرارگرفته ،بطور طبیعی ومعمول شامل سلاح هایی می شود که توانایی ASAT نیز دارند. بغیراز مواد۳و۴ معاهده OST ماده ۹ این معاهده نیز استفاده و بکارگیری سلاح های ASAT را به گونه ای تحت تأثیر قرار می دهد و بیان می کند که “اگر یکی از کشورهای عضواحساس کند فعالیت یا آزمایش طراحی شده توسط او برروی ماه و دیگر اجرام آسمانی، بطور بالقوه ناقض فعالیت های صلح طلبانه دیگر کشورهای عضو در استفاده از فضاء ماوراء جو باشد، آن دولت می بایست متعهد شود که قبل از آنکه اقدامی درزمینه این گونه فعالیت ها و یا آزمایش ها صورت گیرد، مشاوره های بین المللی لازم را انجام دهد. اگر چه روند فرایند مشاوره شفاف و واضح دراین معاهده(OST) بیان نشده است، اما این بحث ممکن است به وجود آید که دولت هایی که توانایی ساخت و استفاده از سلاح های ASATS پیشرفته دارند باید بعداز” مشاوره های بین المللی مناسب “به کارخود ادامه دهند.
با در نظر داشتن مطالب فوق بی شک می توان گفت که یکی از اهداف معاهده فضا کنترل تسلیحاتی شدن فضا بوده که بطور مشخص شامل کنترل ASATS نیز می شود. ولی به دلیل برخی ابهامات موجود در مفاد این معاهده، میزان دقیق این محافظت واضح و شفاف نیست و از این جهت این معاهده نیاز به تجدید نظر و بازنگری دقیقی، در راستای محدودیت سلاح و کنترل فعالیت های خصمانه دارد.

۳-۱-۳-۱-ابهامات و محدودیت ها ی معاهده فضا( ost) جهت کنترل سلاح

به طور خاص ماده چهارم ost این مطلب را بیان می کند که” قرار دادن هر شی ای که حامل سلاح های هسته ای یا هر نوع سلاح دیگر تخریب جمعی، درمدار اطراف زمین، ماه و دیگر اجرام آسمانی، به هر روشی توسط دولت های عضو این پیمان ممنوع می باشد". همچنین ماه و سایراجرام آسمانی می بایست توسط تمام دولت های عضو این پیمان منحصرا جهت اهداف صلح طلبانه مورد استفاده قرارگیرند. ایجاد و برقراری پایگاه های نظامی، تأسیسات و استحکامات، آزمایش هرنوع سلاح و اجرای مانورهای نظامی دراجرام آسمانی ممنوع می باشد. هرچند بانگرش سرسختانه به این ماده استفاده از پرسنل نظامی برای تحقیقات علمی یا سایر اهداف صلح آمیز باید منع شود ولی درصورتی که این ماده استفاده از پرسنل نظامی راجهت اکتشافات و اهداف صلح آمیز منع نکرده است. با در نظرگرفتن موادی از معاهده OST از جمله ماده ۴ که به نوعی استفاده از سلاح در فضا را بطور مبهم و غیرواضح ممنوع می کند، می توان به راحتی تشخیص داد که این معاهده دارای نواقص و تضادهای بسیاری است که جدال های تفسیری متعددی را ایجاد می کند. باید این نکته را مد نظر قرار داد که هدف این معاهده ارائه مطالب کلی در استفاده از فضاء ماوراء جو می باشد. ماده چهارم این معاهده یک ممنوعیت شفاف برعلیه قراردادن و نصب هر شیء درحال گردش به دور زمین که حامل سلاحهای هسته ای یا هرنوع سلاح های تخریب جمعی ایجاد کرده است و می توان فرض کرد که سلاح های چرخشی بکار رفته در سلاح های هسته ای، براساس عبارت بکار رفته دراین ماده “شی های حامل سلاح های هسته ای” نیزمشمول منع این ماده شوند. اما مفاداین ماده (ماده ۴) ASATs وابسته به زمین یا ASATs که از انفجارهای وسیع یا سایر وسایل برای تخریب هدف استفاده می کنند رامحدود نکرده است. باید درنظر داشت که این ماده خلع سلاح جزئی و نا تمام رابیان می کند.^[۳۸]
از سوی دیگر پاراگراف دوم ماده چهارم معاهده ost بیان می کند که ماه و اجرام آسمانی باید منحصرا برای “اهداف صلح آمیز” مورداستفاده قرارگیرند. این پاراگراف آزمایش هرنوع سلاح بر “اجرام آسمانی” را منع می کند. ولی دراین پاراگراف بطور واضح و مشخص اشاره ای به فضا نشده است(یا فضای بیرونی همان طور که cheng آن رانامیده است) که همان فضای بین اجرام آسمانی است^[۳۹].آیا عدم کاربرد واژه” فضا” دراین ماده بدان معناست که تازمانی که واژه “فضا” دریک اصطلاح دقیق تر در این ماده بکار نرفته، آزمایش سلاح های ازجمله موشک های ASAT درفضا توسط این ماده (ماده۴) منع نشده است؟ این تفسیر بی شک تفسیر نادرستی خواهد بود، زیرا در تضاد با اهداف و مقدمه معاهده OST است. به نظر می رسد که اینگونه تفسیرکلاسیکی خطا خواهد بود زیرا در مواد سوم، نهم و سیزدهم این پیمان از واژه” فضا” بطور گسترده و کامل استفاده شده است^[۴۰]. بنابراین با در نظر گرفتن روح معاهد و قصد نویسندگان این معاهده، باید در نظر گرفت که واژه” فضا” از متن پاراگراف دوم ماده IV به راحتی استنباط شده و باید برای اهداف صلح آمیز استفاده شود^[۴۱]. متأسفانه از سوی دیگر معنی اصطلاح “اهداف صلح آمیز” بکار رفته در پاراگراف دوم ماده چهارم، بحث دیگری را ایجاد می کند. ایالات متحده همواره بیان کرده است که اصطلاح “صلح آمیز” به معنای غیر- تهاجمی است و بنابراین فعالیت های غیرتهاجمی مجوز کار دارند. ایالات متحده نیز براین عقیده است که منشور سازمان ملل اجازه فعالیت های لازم نظامی را به دولت ها در۲ حالت، می دهد:
۱-دفاع مشروع(بصورت فردی و گروهی).
۲ -جهت حفظ دارایی های فضایی دولت ها بر مبنا استفاده صلح آمیز. هرچند باید متذکر شد که فعالیت های نظامی-دفاعی عنوان شده در این بخش تعدیل شده است و این امر لزوما به این معنا نیست که فعالیت های نظامی-دفاعی صلح آمیز هستند.
ماده سوم معاهدهOST، به دلیل داشتن ساختار عام و کلی تأثیری مؤثر برکنترل منع سلاح دارد. این ماده(ماده۳) بیان می کند که” دولت های عضو این پیمان باید تمام فعالیت هایشان را درزمینه اکتشافات و استفاده ازفضاء ماوراء جو، شامل ماه و دیگر اجرام آسمانی را درچارچوب قوانین بین المللی از جمله منشور سازمان ملل متحد در راستای حفظ صلح و امنیت بین المللی و ترویج تفاهمات و همکاری های بین المللی ادامه دهند". فعالیت های نظامی در فضا مغایر اکثر قوانین منشور سازمان ملل است. هدف منشور سازمان ملل همان طور که درمطالب بالا به آن اشاره شده عبارت است از: حفظ صلح و امنیت بین المللی و جلوگیری از هرگونه تهدید علیه صلح^[۴۲] حصول همکاری بین المللی درحل مسائل بین المللی و توسعه روابط دوستانه در بین ملل برمبنای اصلی تساوی حقوق و خودمختاری ملل.^[۴۳]
بدون هیچ گونه شک وتردید، آزمایش سلاح ASAT درفضا و بکارگیری این سلاح در فضا مغایر با روح واهداف منشورخواهد بود. بکارگیری این سلاح درفضا تأثیر منفی برروابط دوستانه دولت ها درعرصه بین الملل خواهد داشت. این بحث موضوعی است که پتانسیل موضوعات بین المللی عمده را به همراه خواهد داشت.
V.S Vereshchetin ، قاضی قبلی دیوان بین المللی دادگستری (۲۰۰۶-۱۹۹۵)^[۴۴]، بیان می کند که “روش های ناشی ازتفسیر متفاوت معنایی می تواند فعالیت نظامی را به فعالیت صلح آمیز و برعکس تبدیل کند، او عقیده دارد که درهرزبانی فعالیت صلح آمیز ،صلح آمیز باقی می ماند و فعالیت نظامی نیز نظامی باقی می ماند.^[۴۵]
Bincheng به شدت ازاین نوع تفسیر انتقاد کرده وبیان می کند :"تازمانی که ایالات متحده آمریکا تفسیر کلمه “صلح آمیز” را فقط به برخی محدودیت غیرموجود براستفاده از فضا می داند این امکان وجود دارد که هرضرر و زیانی به فضا و محیط اطراف آن وارد شود ^.اما روسیه و برخی از کشورهای پیشرفته دیگر ترجیح می دهند که این واژه را به غیر–نظامی تفسیر نمایند. این دولت ها معتقداند که واژه صلح آمیز به کار رفته در پاراگراف دوم ماده چهارم معاهده فضا باید براساس پاراگراف اول این ماده که خواستار استفاده از فضاء ماوراء جو به سود تمام بشریت است تعبیر و تفسیر شود. لذا برای رسیدن به این هدف واژه صلح آمیز باید معنی غیرنظامی داشته باشد.
همان طور که در قبل به آن اشاره شد پاراگراف دوم ماده چهارم معاهدهOST اشاره ای به فضا نکرده است(دراین اصطلاح)^[۴۶]Gorove با اشاره به این مطلب و با تعجب بیان می کند که” آیا شکست در ذکر کلمه” فضا” به این معناست که فضا می تواند برای اهداف غیر صلح آمیز مورد استفاده قرار گیرد آن هم با توجه به اینکه در پاراگراف اول این ماده و سایر اصول و قوانین بین المللی به راحتی می توان به غایت هدف این ماده پی برد. در غیر این صورت و با توجه به ارزش و تفسیر ظاهری این پاراگراف آزمایش ASAT درفضا توسط این پیمان به هیچ وجه ممنوع نمی شود.(!!!)بکارگیری سلاح ASAT در فضا و مشروعیت یا عدم مشروعیت بکار گیری آنها، مطلبی است که در فصل سوم این پایان نامه بطور کلی به آن پرداخته می شود.

-۱-۳سنجش از راه دور

فن آوری سنجش از راه دور، اواخر دهه ۱۹۵۰ و اوایل دهه ۱۹۶۰ پدیدار شد. هدف اصلی این فن آوری شناسای اهداف نظامی و بهره گیری از آن در علم هواشناسی بوده، و اساسا برای انداره گیری اشیاء از یک فاصله دور مورد استفاده قرار می گیرد^[۴۷]. از سال ۱۹۷۲،زمانیکه آمریکا اولین ماهواره ی دریافت از راه دور خود را به فضا فرستاد، دیگر کشورها نیز سیستم های دریافت از راه دور خود را توسعه دادند^[۴۸].

۴-۱-۱-سنجش از راه دور بطور کلی

سنجش از راه دور با بهره گرفتن از ماهوارههایی که به دور زمین، برای اهداف مختلفی از جمله؛ عکسبرداری یا کنترل تغییرات محیطی زمین در فصول مختلف، در حال چرخشاند،بدست می آید.^[۴۹]کارشناسان سنجش از راه دور را به دو دسته تقسیم بندی کرده اند:
۱-دریافت از راه دور فعال .
۲-دریافت از راه دور غیر فعال.
دریافت از راه دور غیر فعال از طریق خواندن پرتوهای الکترو مغناطیسی ساطع شده از یک شی ء انجام می شود. از طرف دیگر در دریافت از راه دور فعال، ابتدا پرتوهای الکترو مغناطیسی به شیء انتقال یافته و انرژی منعکس شده از آن شیء مورد بررسی قرار می گیرد. کیفیت تصویر در فن آوری دریافت از راه دور به دقت سیستم بستگی دارد^[۵۰].
در این فن آوری قابلیت تفکیک پذیری حس گرها بطور کلی در مقیاس متر اندازه گیری می شود^[۵۱]. بطور کلی ماهواره های دریافتاز راه دور توانایی شناسایی تصویر یک جفت پا را نیز دارند^[۵۲].