که ژنوتیپ ها واکنش های متفاوتی به تغییرات محیطی نشان می دهند و تغییر در پایداری ژنوتیپ های مختلف عمدتا ناشی از وجود اثر متقابل ژنوتیپ در محیط می باشد بنابراین استفاده از میانگین ژنوتیپ ها برای انتخاب برترین آنها موثر نمی باشد و انجام تجزیه پایداری جهت انتخاب ژنوتیپ های برتر ضروری به نظر می رسد.
۴-۲- نتایج حاصل از تجزیه پایداری
۴-۲-۱- تجزیه پایداری با بهره گرفتن از پارامتر های پایداری تیپ یک و تیپ دو
۴-۲-۱-۱- بررسی پارامتر های پایداری تیپ یک
نتایج حاصل از واریانس محیطی رومر (S2i) و ضریب تغییرات (CVi) در جدول ۴-۴ آورده شده است. شکل های پراکنش ۴-۱ و ۴-۲ به چهار ناحیه تقسیم بندی شده اند و به ترتیب در بردارنده ژنوتیپ های با پایداری بالاتر از شاهد و عملکرد پایین تر از میانگین کل ژنوتیپ ها، ژنوتیپ هایی با پایداری بالاتر از شاهد و عملکرد بالاتر از میانگین کل ژنوتیپ ها، ژنوتیپ هایی با پایداری پایین تر از شاهد و عملکرد بالاتر از میانگین کل ژنوتیپ ها و ژنوتیپ هایی با پایداری پایین تر از شاهد و عملکرد پایین تر از میانگین کل ژنوتیپ ها می باشند. با توجه به اشکال ذکر شده کمترین میزان واریانس به ژنوتیپ ۱۸ اختصاص داده شده و ژنوتیپ های ۱۴ و ۱۳ به دلیل داشتن عملکرد بالاتر از شاهد و میانگین کل، پایداری بیشتری داشته و مناسب و قابل گزینش می باشند. در روش ضریب تغییرات (CVi) نیز همانند روش قبل ژنوتیپ ۹ و ۱۸ کمترین مقدار ضریب تغییرات و بنابراین بالاترین پایداری را داشتند و همانند روش قبلی ژنوتیپ های ۱۴ و ۱۳ که عملکرد بالاتر از شاهد و بالاتر از میانگین کل ژنوتیپ ها و CV پائین داشتند مناسب بودند. پایداری ژنوتیپی حاصل از این معیار قابل تعمیم نمی باشد مگر اینکه ژنوتیپ های موجود در آزمایش نماینده ژنوتیپ های تحت کشت در محیط باشند. بدین معنی که ژنوتیپی که با یک گروه از ژنوتیپ ها پایدار به نظر می رسد ممکن است با گروه دیگر ناپایدار دیده شود (Francis and Kannenberg, 1978).